شبهای هجر را گذراندیم و زنده ایم ما را به سخت جانی خود این گمان نبود من کیستم از خویش به تنگ آمده ای دیوانه با خرد به جنگ آمده ای دوشینه به کوی یار از رشکم کشت نالیدن پای دل به سنگ آمده ای شکیبی اصفهانی

بر چهره ی گل نسیم نوروز خوش است در صحن چمن روی دل افروز خوش است از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است خیام

منتظرت می‌مانم هم از آن بیش که عبورِ ثانیه از هزاره‌ی مرگ، هم از آن بیش که تحملِ علف در بارشِ تگرگ. منتظرت می‌مانم هم از آن بیش که شمارشِ بی‌حسابِ روز، هم از آن بیش که چند و چونِ هنوز. منتظرت می‌مانم می‌مانم تا آفتاب از مغربِ معجزه برآید وُ تکلمِ حیرت از حلولِ…

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه خیام